Het was de bedoeling dit eind januari te doen: terugkijken op een maand van heldendaden. Maar het is erbij ingeschoten. Geen reden echter om dit niet alsnog een weekje later te doen.

Ik weet nog hoe ik thuis kwam na daad 1: euforisch! Dat was ZO leuk, zei ik tegen iedereen die het maar wilde horen. Hier woonde ik dus al een half jaar zonder te weten wat voor toffe, rare en leuke mensen er bij mij om de hoek wonen en nu wist ik het door een kleine daad. Als ik al zo enthousiast werd van één daad, dan zou dit een fantastisch jaar worden, dacht ik bij mezelf.

Iedere dag weer een nieuw avontuur waar ik over kon bloggen. Want dat was en is het nog steeds, een echt avontuur

En de eerste weken waren eigenlijk ook alleen maar fantastisch. Iedere dag weer een nieuw avontuur waar ik over kon bloggen. Want dat was en is het nog steeds, een echt avontuur. Niet alleen door de nieuwe mensen die ik ontmoet die ik normaal niet zo snel zou aanspreken, maar ook door wat ik iedere dag leer.

Ineens sta ik bij dingen stil waar ik eerder nooit of nauwelijks over nadacht. Vindt een melkkoe het wel zo relaxed om iedere dag uren per dag leeggelurkt te worden? Hoe leg ik iemand in een stabiele zijligging? Waar komt de cacao uit chocolademelk vandaan?

Steeds meer mensen gaven reacties. Dat ze ook een groene creditcard hadden aangeschaft. Dat ze sinds het lezen van ikreddewereld.nl eten aan daklozen geven. Dat ze het inspirerend vonden. Of ik kreeg tips hoe mijn heldendaad nog beter zou kunnen uitpakken.

En toen kwam…DE MEDIA

Ook de eerste gedoneerde heldendaden druppelden binnen. Lieve, grappige, mooie verhalen. Ik werd er blij van.

En toen kwam…DE MEDIA. Het is tegenstrijdig, want ik werk zelf in dat wereldje dus je zou zeggen dat ik het klappen van de zweep wel ken. Maar ik zat altijd aan de andere kant. De kant die de vragen stelt.

Het begon met de column van Rick Nieman. Hij zei dat hij vrolijk werd van Ikreddewereld.nl. De ochtend dat ik het las kwamen mijn ouders een bed in elkaar zetten dat mijn vader van stijgerhout had getimmerd.

„Pap!” joelde ik in de deuropening. „Rick Nieman heeft over mijn site geschreven! Kijk, lees!”

„Heel leuk Rach!” antwoorde mijn vader met planken in zijn hand. „Maar we moeten eerst een bed in elkaar zetten.” Ik kreeg een krat met gereedschap in mijn handen geduwd. Mijn ouders zijn de verzekering tegen een eventueel naast je heldenslofjes lopen.

Daarna volgde het interview met Sander Hoogendoorn bij 3fm. Ik scheet echt zeven kleuren zo zenuwachtig was ik. Waarom snapte ik eerst ook niet. Ik ben toch niet verlegen? Waarom zit mezelf nu zo op te fokken en kan ik er niet van genieten dat meer mensen met heldhaftige daden in aanraking komen?

Ik was zenuwachtig omdat ik merkte hoe belangrijk deze onderneming voor me geworden was. En nu dat blogje van me steeds meer in de openbaarheid kwam, konden ook steeds meer mensen over mijn schouder meekijken. En er wat van vinden.

Dat meisje is alleen maar uit op de fame

Na 3fm ging het rap. Een column van Roelof Hemmen, een interview in het AD. Naar aanleiding daarvan namen Radio 538, Q-music, Radio 2 (vanaf minuut 35), de KRO en de EO contact met me op. Dan ben je even het dingetje van de dag. Allemaal wilden ze praten over mijn initiatief. En in plaats van blij werd ik alleen maar zenuwachtig, terwijl mijn collega’s zeiden: Maar dat is toch tof! Goede pr toch?! Doen! Doen!

Nu ik dit schrijf klinkt het ontzettend huilie huilie! Maar ik was hier gewoon niet op voorbereid. Met meer aandacht komen ook negatieve reacties van mensen die je totaal niet kent:

  • Dat meisje is alleen maar uit op de fame.
  • Is een vrolijk liedje aanvragen tegenwoordig ook een heldendaad?
  • Ben je niet gewoon op aandacht uit? (Ruud de Wild)
  • Kun je niet gewoon op een boot bij Greenpeace gaan zitten (Ruud de Wild)
  • Alsof deze totaal verziekte samenleving nog te redden is.
  • Dat is toch doodnormaal, naar elkaar omkijken? Ben je dan een superheld?! Wat een onzin dit.
  • Het feit dat je jezelf een held gaat noemen omdat je lieve liedjes aanvraagt en iemands ov-kaart opraapt zegt al genoeg over deze persoon. Succes met de wereld verbeteren Rachel. Ik denk dat je dan beter kan overlaten aan de echte helden in deze wereld zoals de Artsen Zonder Grenzen of de mensen die voor een hongerloontje dag en nacht in de zorg werken.

Ik lees dag in dag uit de verbale diarree van reaguurders, waar bovenstaande opmerkingen overigens niet onder vallen. Dus ik zou beter moeten weten dan me erover te verontwaardigen nu ik een keer een dagje (en nog zeer mild) het mikpunt van reageerders ben. (Lees hier maar eens waar Asha ten Broeke dagelijks mee te maken heeft). Maar ja, ik deed het toch.

Juist bij dit soort reacties moet ik mijn spierballen even spannen en laten zien dat ik uit superheldenhout gesneden ben

Een vriendin van mij Nynke zei: Dat krijg je als je je kop boven het maaiveld uitsteekt. Zie het als een leerervaring om wat stoerder te worden en je huid wat dikker te maken.

En gelijk heeft ze. Zoals een wijs persoon ooit zei: You can be the ripest, juiciest peach in the world, and there’s still going to be somebody who hates peaches.

Juist bij dit soort reacties moet ik mijn spierballen even spannen en laten zien dat ik uit superheldenhout gesneden ben. Helemaal nu ik er een nacht over geslapen heb, zie ik dat het gaat om de 80 procent die het wél leuk vindt, meedoet, er vrolijk van wordt en/of ook een fetisj voor superhelden(pakjes) heeft. En dat ik geen enkele verantwoording hoef af te leggen aan azijnpissers waarom ik superhelden zo cool vind.

Dus ik ga weer met volle moed door. Op naar nog een volbrachte maand bepantserd met een wat dikkere huid en heel veel lieve heldhaftige volgers.