Het was niet het weer waar ik op hoopte in Kos. Gister en vannacht had het flink geregend en het terras voor onze hotelkamer was spekglad.
De donkere wolken leken een teken aan de wand, want het noodlot sloeg toe bij Rob Taekema, een man van legendarische proporties die de bal net zo makkelijk bespeelt als de gitaar. Gister dartelde hij nog als een hinde lichtvoetig en onbezorgd door het veld. Vandaag werden zijn Olympische ambities in beachvolleybal met een val van de gladde trap stukgeslagen. Hij bonkte tree voor tree naar het onderste van de trap.
Rug gekneusd en een ei op zijn elleboog. En daar strompel je dan als een oude opa. Het minste wat ik kan doen is deze mentaal en lichamelijk gebroken man zo goed mogelijk verzorgen.
Foto: Jeroen Vismans
Dus waar Rob nu gaat, ga ik. Tijdens het buffet zorg ik dat hij zijn agv-tje binnen krijgt (frietjes, hamburger, doperwtjes en ketchup), schep het eten op, snijd het, voer hem, veeg zijn mondhoeken af als er weer eens wat ketchup in zijn baard blijft zitten, ondersteun hem met lopen, smeer zijn tere huidje in, haal een espresso en zorg in de middag voor een natuurlijke pijnstiller (biertje). Want ja. Het moet wel vakantie voor Rob blijven.
Mijn verzorging kan de fysieke pijn niet verzachten, maar hopelijk wel een beetje de emotionele pijn. Rob, hang in there. Betere tijden gloren aan de horizon.
Geef een reactie