Een poosje geleden kreeg ik een bericht van Izabel van Travelbypolaroid. Of het me leuk leek om mensen blij te maken met een polaroid-foto?
Het initiatief van Travelbypolaroid is begonnen in Palestina waar Izabel rondreisde met een polaroidcamera. Wanneer ze een foto gaf aan inwoners gebeurde er iets bijzonders. Eerst dachten mensen: wat gebeurt hier nou. Maar dan waren ze zo blij met die foto waar er maar één op de hele wereld van is.
Een vriendin van haar, Grietje vroeg of ze het idee mocht overnemen. Die is inmiddels de halve wereld over geweest met de polaroidcamera. Zo maakte ze in Myanmar een polaroid van een gezin die niet één foto van zichzelf had. Die ene polaroid zal waarschijnlijk voor altijd bewaard worden.
Grietje in Myanmar
Inmiddels krijgen Grietje en Izabel foto’s van polaroids opgestuurd vanuit alle windstreken.
En gister mocht ik met de camera aan de slag. Ik besloot naar het bos te gaan waar hondeneigenaren de regen trotseerden om toch met hun viervoeter te wandelen. Want wanneer heb je daar nu een foto van?
Ik liet Mink het woord doen, want die is dol op honden dus hij had een mooi verhaal klaar. Aan het begin van het Biltse bos kwamen we twee vrouwen tegen met twee witte hondjes die zo in een Cesar-reclame konden. ‘Mag ik jullie wat vragen’, zei Mink.
Eerst dachten ze dat we de weg wilden weten. ‘Ik zie dat jullie ontzettend leuke hondjes bij jullie hebben, en wij zijn ook gek van honden. En daarom willen we jullie graag op de foto zetten. Maar dan krijgen jullie ‘m.”
Toen haalde ik de polaroidcamera tevoorschijn. ‘Jeeeeetje, die heb ik lang niet gezien’, zei één van de vrouwen. ‘Wat bijzonder dit. Dat verwacht je ook niet zo op een zondagmiddag.’ Het poseren met hondjes was nog best lastig, want die bewegen natuurlijk. Dus ze besloten ze op de arm te nemen, dat kon makkelijk met die kleintjes.
Ik drukte op de knop en direct daarna kwam er een foto uit het toestel gedraaid. Ik begon er helemaal van te hupsen zo leuk vond ik het. En ik was niet de enige. Daar stonden we met vier volwassenen onder de paraplu te wachten en te turen tot er iets van contouren op de foto verschenen.
Daarna struinden we verder door het bos op zoek naar honden en baasjes. We hebben nog drie mensen verblijd met een polaroid. Maar ECHT verblijd. En toen waren onze sokken doorweekt en begon mijn camera en de polaroid-camera nat te worden. Tijd om naar huis te gaan.
Ik wil in ieder geval Travelbypolaroid bedanken dat ik een dag met de camera mocht spelen. Digitaal fotograferen is hartstikke handig, maar het blijft magisch om maar één unieke foto van dat ene moment te hebben.
Geef een reactie