Ik heb denk ik een van de leukste ochtenden in tijden gehad. ‘Hoe dat zo? Hoe dat zo?!’, hoor ik jullie vragen.
Nou, omdat jullie zo aandringen zal ik het vertellen. Ik heb geholpen bij een voetbaltraining van Forza Friends voor kinderen met een verstandelijke of lichamelijke beperking.
Voor deze kinderen is het lastig om een plekje te krijgen bij andere voetbalclubs omdat ze bijvoorbeeld niet goed kunnen rennen, of omdat de oefeningen moeilijk te begrijpen zijn. Als je het tempo van de groep niet kunt bijbenen dan is sport hard. Dan krijg je de bal gewoonweg niet aangespeeld van je teamgenoten.
Maar bij DVSU in Lunetten worden deze kinderen met open armen ontvangen door onder anderen trainer ome Jan, Henk en Willem. En vandaag dus ook door mij en Leon, nog een vrijwilliger. Op het veld aangekomen werd ik gelijk met kusjes overladen door een van de deelnemers die anderhalve kop boven me uitstak.
Daarna werd ik door de kleine Ian het veld op gesleurd om over te gaan trappen. Dat ging er professioneel aan toe. Hij stak zijn hand op, dan wuifde hij naar voren om te laten weten dat er een ver schot aan kwam en vervolgens wees met zijn twee vingers naar zijn ogen en dan naar die van mij. Zo van: ik zie alles meisje, alles… Vervolgens trapte hij over de bal heen.
[youtube id=”https://www.youtube.com/watch?v=jaAzkBanm1E&feature=youtu.be” width=”600″ height=”350″]
Bij de warming-up van Ome Jan moesten we dribbelend op één lijn moesten blijven. Dat bleek nog best lastig, contact houden met de bal én met je trainingsmaatjes. De één stond een veld verder, terwijl de ander nog op de lijn stond. Maar dat maakte niets uit. Alhoewel… Ome Jan leerde ons wel dat het Nederlands elftal er ook niets van bakte omdat ze geen oogcontact hielden. Een wijze les.
Daarna gingen we in groepjes verder trainen. Ik moest ook op keep waarbij ik van vier meter afstand kanonskogels op me af kreeg. Ok, ok, niet echt kanonskogels. Ik probeer goed te praten dat ik me heb laten poorten op doel door een 10-jarig jochie.
[youtube id=”https://www.youtube.com/watch?v=-u-hIDJAD7Y&feature=youtu.be” width=”600″ height=”350″]
Op het laatst speelden we een partijtje. Persoonlijk hoogtepunt: trainer Hans gedold met een schaar. Heb ik toch nog wat meegekregen van mijn papa Jaap die jaren voetbaltrainer was. Het groepje waar ik in zat, verloor met 3-1. Maar ons keepertje zei de wijze woorden: ‘Dat maakt niet uit hoor. We zijn hier om te leren.’ Acht jaar dat menneke.
Geef een reactie