Het lijkt me onleefbaar, niet te mogen zijn wie je bent. Dat ik bijvoorbeeld mijn mond zou moeten houden over op wie ik verliefd ben, omdat ik anders door mijn teamgenoten en wellicht een heel stadion uitgefloten ga worden.

Toch is dat de dagelijkse realiteit voor veel atleten die op dezelfde sekse vallen, met name voor mannelijke professionals in teamsporten als voetbal, basketbal of rugby. Dan moet je behoorlijk sterk in je schoenen staan om uit de kast te komen. Dat gebeurt dan ook nog nauwelijks. Zo was er niet één openlijk homoseksuele voetballer actief op het WK 2014 in Brazilië.

De enige homoseksuele voetballer die ik ken is de Amerikaanse Robbie Rogers. In 2013 kwam hij uit de kast en besloot toen ook te stoppen met voetbal. Maar een paar maanden later pakte hij gelukkig het professionele voetbal weer op. Robbie spreekt ook in onderstaand filmpje:

[youtube id=”https://www.youtube.com/watch?v=S14QJcI4KNs” width=”600″ height=”350″]

Hoe meer steun deze sporters voelen, hoe meer andere atleten zich hopelijk gesterkt voelen zichzelf durven te zijn. Dus ik heb de mannen in dit filmpje (basketballer Jason Collins, voetballer Robbie Rogers, schoonspringer Tom Daley, football speler Michael Sam en worstelaar Darren Young) een berichtje gestuurd om mijn bewondering voor hun dapperheid uit te spreken. Hoeveel steunbetuigingen deze atleten ook hebben gekregen, ongetwijfeld staan daar net zoveel bakken met verbale diarree en kritiek tegenover. En dus moeten we ze onze steun blijven geven.

Want het is zoals ze in het filmpje zeggen: ‘It doens’t matter who you love, what matters is to score goals.’

Er zullen vast nog wel meer atleten zijn die behoefte hebben aan support. Dus laat het vooral weten in je reactie.