Afgelopen donderdagavond sloeg ik mijn cape om en vloog naar Biddinghuizen. Niet om het festival groener te maken, want daarin is Lowlands al een behoorlijke voorloper. Er zijn zelfs concrete plannen voor een eigen elektriciteitsnetwerk zodat het festival volledig op groene stroom gaat draaien. Ook willen ze alle toiletten gaan vervangen door vacuümtoiletten zodat ze de urine kunnen opvangen om er kunstmest van te maken. En zo zijn er nog veel meer mooie groene plannen.

Nee, ik was er natuurlijk om die meute van zo’n 55.000 feestgangers een beetje in toom te houden.

Een bezoek aan de 24-uurs tent  op donderdagavond was dan ook onvermijdelijk. Dat is waar het allemaal begint. Overmoed en anticipatie gonsde door de tent. En hoe goed mijn voornemens ook waren om haren vast te houden van kotsende meisjes en zwalkende feestgangers naar hun tentje te brengen, ik werd compleet mee gezogen in de vibe. Het was groter dan ik:  de onweerstaanbare magie van Lowlands. Alles lonkt, knalt, lacht en blijft doorgaan.

Uiteindelijk moest ik zelf door mijn sidekick Maartje aan het handje mee naar de tent genomen worden.

Maar goed, ik ben ook maar een mens. Het scheelt dat de eerste twee dagen ook nauwelijks reddende acties nodig waren. Bijna iedereen leek belachelijk gelukkig inclusief kater en stinkende kleren. Zoals hier bij Always Hardkoor:

[youtube id=”https://www.youtube.com/watch?v=H5oJXJigNUE&feature=youtu.be” width=”600″ height=”350″]

Pas vandaag op de zondag moest ik ingrijpen. De vermoeidheid sloeg toe bij de Lowlanders, de keel deed zeer, het ging regenen en de portemonnee van menig feestganger raakte leger. Er was werk aan de winkel:

Poncho’s uitdelen bij de koffietent
Je benen doen pijn, je wilt niet opstaan maar blijven liggen voelt ook niet goed want je lichaam wasemt walmen uit waar je zelf misselijk van wordt. Het enige wat jouw motor van de zondag aan kan zetten is een kop koffie. Maar dan moet je weer in die eeuwig aanwezige rij staan, die soms al begint voor je tent. Toch weet je jezelf er naar toe te slepen en ben je ook nog zo’n goedzak om voor je vrienden een bakkie te halen. Je denkt er niet aan om een regenjas mee te nemen, want de helft van je hersencellen zijn afgestorven. En dan gaat het keihard regenen. Gelukkig kampeerde ik vlakbij de koffietent en had ik extra poncho’s meegenomen die ik daar aan een paar kleumende stumperds heb uitgedeeld. Ik had er nog twee over die medeheld Kita alias Cookie Savior die ik in de douche tegen kwam, nog gaat uitdelen op het festivalterrein. Ze zei: ‘Ik geef ze alleen aan mensen die ze echt verdienen.’ Go Kita!

Een voorwaardelijk biertje
Ik had nog precies twee muntjes over toen ik het terrein wilde verlaten. Die kon ik inleveren tegen geld, maar ik kon er natuurlijk ook twee vreemden mee blij maken. Dus ik heb ze meegegeven aan vriendinnen die nog tot ’s avonds blijven, die ze weer aan een barman of barvrouw hebben gegeven met de opdracht twee helden die het echt verdienen een biertje te geven.

Maartje had nog wat moeite met de opdracht. ‘Ik wil het wel doen. Maar vanmiddag ga ik denken: wie verdient er nu het meest een gratis biertje…? IK!’ Gelukkig wilde Yvonne van de Cool Squad wel voor het geweten spelen en zag erop toe dat de muntoverdracht daadwerkelijk plaatsvond.

Keeltje smeren
Ik klink momenteel als Katja Schuurman wat best hot is. Maar fijn voelt het niet. Ik was lang niet de enige die een stem had waar je met ’s nachts bellen veel geld mee kan verdienen. Uiteraard was ik voorbereid en had een voorraad Fisherman’s Friends meegenomen voor mezelf en andere pijnlijke keeltjes. Eerst heb ik onze buren verzachting voor de keel gebracht en in de pendelbus op weg naar huis heb ik ook een uitdeelrondje gedaan.

Nu ben ik thuis en ga ik duizend uur slapen.

Ps. Ik heb deze keer geen foto’s van de heldendaadjes want mijn telefoon was op.