Ik weet mijn eerste jeugdkamp met volleybal nog heel goed. Na jaren fanatiek te turnen, ging ik op volleybal, onder vriendelijke druk van mijn ouders die geen zin meer hadden uren in een gymzaal te zitten waar moeders stonden te juichen als de concurrentie (meisjes van 11) van de balk knalden. Mijn zussen zaten al op volleybal, dus dat was lekker makkelijk met kijken, halen en brengen.

PicsArt_1396796653725Ineens ging ik van een wereld van gestrekte voeten en samengeknepen billen, naar een jeugdkamp waar het een missie was zo smerig en moe mogelijk te worden. We deden spellen als komkommersjoelen met yoghurt, blind vla voeren of eitje tikken met een pantykous op je hoofd. Slapen was laf en douchen was voor watjes. Jeugdkamp was voor mij alles waar je als kind van kon dromen.

Op mijn veertiende jaar was het nog steeds te gek. Want dan werd het spannend met jongens. Of dan was je stoer genoeg om het kussen van de leiding met gel in te smeren of brandnetels in slaapzakken te leggen.

Ik heb alleen maar goede herinneringen aan jeugdkamp.

Daarom ga ik dit jaar als leiding mee op het jeugdkamp van mijn volleybalvereniging VVU. En ze hebben ingestemd met mijn voorstel er een superheldenkamp van te maken.

Ik kan echt niet wachten om in juni 80 kinderen in heldenpakken gave, ranzige, spannende spellen te zien doen, die wij (deze leuke maffe groep van vrijwilligers) hebben verzonnen.

Vandaag hadden we een vergadering die Nein (organisch voorzitter) op heldhaftig kordate wijze heeft geleid. In minder dan anderhalf uur waren alle taken verdeeld en een plan de campagne gemaakt.

Ik mag me buigen over de bonte avond en de ochtendgymnastiek…Ja kinders, het gaat heftig worden. Beware!