Voor me stond een enorme cocktail genaamd Strawberry Cucumber Mojito. Ernaast stond de Mango Mojito van een vriendin van mij Sjeel.

Ik drink normaal nooit cocktails. In de kroeg drink ik bier. Maar het was een rare avond. Mijn relatie was (in goed overleg) verbroken. Ik had een sigaret gerookt, wat ik normaal gesproken ook niet doe. Maar op dat moment leek het even heel erg nodig.

Ik zat in een mengelmoes van opluchting en verdriet.

Toen kwam de serveerster met de rekening. We gaven haar veertig euro. Zij gaf minimaal tien euro te veel terug waar we haar op wezen.

‘Oh, oh ja! Wat goed dat jullie dit zeggen. Dat doen gasten niet zo snel,’ zei de serveerster.

‘Ik kan daar gewoon niet over liegen,’ zei Sjeel. ‘Iedereen kan toch een foutje maken?’

Nu denk je misschien, dat is toch normaal wat je doet. Dat vind ik ook. En toch zien heel veel mensen zo’n moment als een meevallertje.

Ergens snap ik dat wel, maar uiteindelijk is een kroeg, winkel of weet ik veel waar je je geld aan uitgeeft, van mensen zoals jij en ik. Mensen die ondernemen, hard werken en daar geld mee proberen te verdienen en hun personeel ervan moeten betalen.

Ik ben zelf freelancer. En stel dat ik een keer per ongeluk te weinig factureer aan een opdrachtgever, dan zou ik het enorm waarderen als hij of zij me daar op zou wijzen.

Het is natuurlijk een andere zaak als een serveerster je permanent negeert en als ze dan een keer met je drankje aankomt, er een rochel in drijft. In zo’n geval zou ik ook cashen bij een foutje.

Maar verder zou ik gewoon eerlijk zijn. What comes around, goes around.

Ps. Deze daad vond vorige week donderdag plaats. Maar toen had ik nog niet de puf om hierover te schrijven. Ik heb nu nog steeds niet heel veel puf, omdat ik van het weekend door een heftige buikgriep werd geveld. Maar deze “held” komt er wel weer bovenop. En eenmaal hersteld, ga ik weer verder op mijn manier een stukje van de wereld te redden.